Redactie
Met de acties op 8 december 2005 stierf het protest tegen het
generatiepact een stille dood. Dat is ook niet moeilijk als je in Brandpunt, het ledenblad van COC, leest dat volgens Luc Cortebeeck al “wie het hele proces heeft meegemaakt, die lange weg die we afgelegd hebben, tevreden is over wat er bereikt is, met name het maximale” (Brandpunt december 2005). Maar hoe kan je tevreden zijn als je weet dat de overgrote meerderheid van beide vakbonden tot en met de laatste versie van het generatiepact heeft verworpen omwille van de definitieve optrekking van de brugpensioenleeftijd, het probleem van de gelijkgestelde periodes en de zware beroepen, de beschikbaarheid van ouderen na herstructureringen, de nauwelijks verdoken aanval op de opzegtermijnen der bedienden, het feitelijk ontbreken van echte tewerkstellingsmaatregelen voor jongeren en de totaal onvoldoende voorstellen voor een structurele alternatieve financiering van de sociale zekerheid. Wie zegt dat hij tevreden is met het behaalde resultaat, zelfs wanneer hij denkt dat er echt niet meer inzat, die geeft een kaakslag aan de vele tienduizenden militanten die zich maandenlang hebben verzet tegen deze keiharde aanval op onze welvaartsstaat.
Zonder het akkoord van de vakbonden werd het generatiepact op 15 december goedgekeurd in de kamer.
De meerderheid stemde voor, enkel Ecolo stemde tegen en de overige oppositiepartijen (CD&V/N-VA, CDH én Vlaams Blok) onthielden zich. Dat laatste zegt al iets want Vlaams Blok heeft de gewoonte om per definitie bij alles wat van de regering komt tegen te stemmen. Maar deze keer vond het Vlaams Blok heel wat positieve punten in het generatiepact. Maar ook voor CD&V/N-VA en CDH, die zich nu vòòr de gemeenteraadsverkiezingen om tactische reden gedeisd houden, gingen de maatregelen eerder niet ver genoeg.
Volledige tekst van dit artikel... KLIK HIER
Geen opmerkingen:
Een reactie posten