“Wij zijn allen ACW-er”
De christelijke arbeidersbeweging heeft de macht weer binnen bereik, titelde De Standaard (26-27/04/08). Wat volgt is een indrukwekkende portrettenreeks. Vandeurzen, Vervotte, Schouppe, Vanackere, Goutry, Laureys, Decaluwé, Lanjri, allemaal passeren ze de revue. Ook Leterme en Crivits mankeren niet. De fotoshoot wordt verder aangevuld met J. Renders, L. Cortebeeck, A. Demeulemeester, L. Verschueren, G. D’Hondt en G. Deswert. Voorwaar, een indrukwekkende reeks. Allemaal lachend op de familiefoto dus, ‘de bevriende parlementsleden’, ‘de ACW-mandatarissen’ en de top van de christelijke arbeidersbeweging. Maar valt er eigenlijk veel te lachen?
“De relatie tussen het ACW en CD&V heeft zelden zo op ramkoers gelegen als de afgelopen maanden. Ze zijn nog nooit met zoveel geweest, maar ze hebben nog nooit zo weinig te zeggen gehad, zegt een CD&V-kamerlid zonder ACW stempel.”
ACV en ACW hebben de voorbije maanden duidelijk laten verstaan dat ze niet gelukkig zijn met de oranje-blauwe deelakkoorden en nog minder met de communautaire agenda van CD&V en het kartel met N-VA. CD&V heeft de communautaire lat even hoog gelegd als de N-VA. Het minst wat je kan zeggen is dat “de basis van CD&V, ACW-parlementsleden incluis, communautair geradicaliseerd is.” De wijd verspreide mening dat de staatshervorming noodzakelijk is om de komende jaren een sociaaleconomisch programma uit te werken, is uitgegroeid tot een dogma waaraan niet kan getornd worden.
Laat het ACW zich dus niet naïef ringeloren? Kim Clijsters was grandioos. Zeker met haar spreidstand, tot de rek er uit was en de carrière over. Hoe lang nog kan het ACW ongestraft blijven aanpappen met een partij die haar lot heeft verbonden aan een kartelpartner die van solidariteit met Wallonië helemaal niet wil weten en zich zelf als rechts en conservatief bestempelt?
Wij treden het CD&V-kamerlid zonder ACW stempel bij als hij zegt: “Nu ook zal de invloed die de christelijke arbeidersbeweging kan uitoefenen groter zijn via hun vakbondsvleugel in het sociaal overleg dan via banden met de partij.”
Daar is veel voor te zeggen. Zeker na lectuur van ‘De solidaire samenleving’ van L. Cortebeeck. Die pleit onomwonden voor het behoud en het verdiepen van de solidariteit. Maar hij is niet mals voor een communautaire ingreep die de weg voor een rechts beleid moet effenen. En hij trekt fors van leer tegen ‘de bloedband’ die de vakbeweging zou hebben met de christen-democratische CD&V. Als je niet beter wist, zou je nog gaan denken dat hier een militant van ‘Beweging’ aan het woord is!
Maar de politieke werkelijkheid kleurt voorlopig nog altijd enigszins ander in. Wanneer zal het ACV het ACW onder druk zetten en zegt de christelijke arbeidersbeweging de CD&V voor goed de wacht aan?
